Het verhaal van de familie Ahmad: ‘Ik droomde iedere nacht dat ik mijn vader miste’
De Syrische familie Ahmad vluchtte in 2013 voor de oorlog in Syrië, naar Turkije. Vader Yaseer reist verder in een vrachtwagen, op zoek naar een veilige plek en toekomstmogelijkheden voor zijn vrouw en drie jonge kinderen. Zijn dochter Sham is op dat moment pasgeboren. Zijn vrouw Hanan is constant ongerust. ‘Ik dacht zo veel aan hem. Pas toen hij in Nederland was aangekomen, was ik gerustgesteld.’
Ook voor vader is dit een lastige tijd. ‘Ik miste mijn kinderen en mijn vrouw. Ik voelde me alleen.’ Daarnaast waren er grote zorgen of zijn gezin wel over kon komen omdat hun jongste dochter Sham in Turkije is geboren en dus geen Syrische documenten heeft.
Sham en moeder Hanan moesten een DNA-test doen. Ze moesten 3 maanden wachten op de uitslag. Pas hierna hoorden ze dat vader Yaseer ook een DNA-test moest doen, en weer moesten ze 3 maanden wachten op deze uitslag. Dit bracht heel veel spanning en onzekerheid met zich mee.
Gelukkig kan het gezin uiteindelijk overkomen, en na 1 jaar en 3 maanden wordt het gezin herenigd in Nederland. Helaas kan de familie nog steeds niet bij elkaar zijn, omdat moeder Hanan met de drie kinderen in een asielzoekerscentrum (AZC) woont aan de andere kant van Nederland. Hanan: ‘Het deed pijn dat we nog steeds niet samen konden zijn. Ik vond het zwaar om in een land te zijn met drie kleine kinderen, waar ik de taal niet spreek.’ Bovendien was Hanan fysiek niet helemaal fit. ‘Gelukkig zorgden medebewoners van het AZC voor ons.’
Ahmad Yaseer en zijn vrouw Hanan, samen met hun kinderen Amar, Bashar en Sham uit Damascus, thuis, in de buurt van Rotterdam. © UNHCR/Marieke van der Velden
Amar en Bashar, buiten aan het voetballen. © UNHCR/Marieke van der Velden
Sham, thuis op de bank. © UNHCR/Marieke van der Velden
Inmiddels gaat het naar omstandigheden goed met de familie. Het gezin is heel blij dat zij de kans hebben gekregen op een nieuw, veilig leven in Nederland en dat zij weer samen zijn. Ze zijn gewend aan Nederland en erg dankbaar voor alle lieve mensen om hen heen. Hanan heeft haar inburgering gehaald en volgt extra taallessen. Yaseer werkt in de koeling. Iedere dag staat hij om half 5 op om vervolgens een uur naar zijn werk te fietsen. Ook krijgt hij hier iedere week Nederlandse les en is hij begonnen met rijlessen. De kinderen spreken Nederlands en gaan naar school.
Het lastigst is dat ze ver weg van hun familie zijn, en daar ook niet naartoe kunnen. Zo verloor Hanan onlangs een familielid, van wie ze geen afscheid kon nemen. Ook blijft de situatie in Syrië onrustig. Bovendien bevinden de oma’s, de moeders van Yaseer en Hanan, zich beiden alleen in Turkije en Libanon. Hanan: ‘Niemand kan voor ze zorgen. Ik vind het erg zwaar dat we als kinderen niet bij onze moeders kunnen zijn.’ Ze hopen heel erg dat de oma’s ooit naar Nederland kunnen komen.
Gezinnen horen samen!
Op dit moment zijn gevluchte gezinnen vaak onnodig lang van elkaar gescheiden. Zij moeten vaak maanden of zelfs jaren wachten op een antwoord van de Nederlandse overheid over wanneer ze weer samen mogen zijn. ⏲️
Door middel van een petitie riepen wij de overheid op om gevluchte gezinnen sneller bij elkaar te brengen. ✍️
Deel op Facebook Deel op Twitter