Nujeen Mustafa heeft meer dan de gebruikelijke uitdagingen moeten overwinnen toen ze twee jaar geleden de Syrische oorlog ontvluchtte. Ze is geboren met cerebrale parese, en werd bekend doordat ze de gevaarlijke reis naar Europa aflegde in haar rolstoel. Haar weerstand en veerkracht, waarover een boek is geschreven, hebben al miljoenen mensen geïnspireerd. Nu ze vluchtelingenstatus heeft in Duitsland, wil Nujeen graag een nog betere toekomst.

Gewapend met een goed stel hersenen en een ijzeren wil, is de 18-jarige Nujeen vastberaden om iets te maken van haar nieuwe leven in Europa. Ze gaat voor het eerst naar school en leert in rap tempo Duits. Daarnaast vindt ze nog tijd om haar nieuwe bekendheid te gebruiken om positieve verandering te promoten.

“Er moet optimisme zijn in de wereld”, zegt Nujeen, die nu samen met haar familie in Wesseling woont, een kleine stad in het westen van Duitsland. “Ik heb altijd geloofd dat iedereen op de wereld een missie heeft, maar ik had mijn missie nog niet gevonden. Nu ik word gehoord, kan ik mensen helpen.”

“Nu ik word gehoord, kan ik mensen helpen.”

Nujeen is geboren in Manbij, in het noorden van Syrië, in een grote Koerdische familie die naar Aleppo verhuisde toen ze jong was. Haar ouders konden het zich niet veroorloven om Nujeen naar een geschikte school te sturen. Hierdoor heeft ze het grootste deel van haar jonge leven binnen doorbracht. In hun appartement op de vijfde verdieping keek ze voornamelijk naar documentaires.

Nujeen herinnert zich nog het nieuwsbericht van zes jaar geleden, toen de onrust in de straten buiten haar raam het begin inluidde van het Syrische conflict. Ze had zich nooit kunnen voorstellen dat dit de reeks van gebeurtenissen in gang zou zetten die hebben geleid tot een nieuw leven in Europa.

“Ik waardeer nu meer wat ik heb, omdat ik weet wat het betekent om deze dingen niet te hebben”, zegt ze. “Als iemand me twee jaar geleden had verteld dat ik nu een stabiel leven zou leiden, zou ik ze voor gek hebben verklaard. Ik wist niet zeker of ik de volgende dag wakker zou worden. Niemand van ons was daar zeker van.”

Toen de situatie verergerde, vluchtten Nujeen en haar familie van Aleppo naar Noord-Syrië, om vervolgens de grens over te steken naar Turkije. Daar ging de familie ieder een andere weg. Nujeen’s broer Bland ging als eerste naar hun oudste broer Shiar, die zich een decennium eerder in Duitsland had gevestigd. Kort daarna, in september 2015, volgden Nujeen, haar vier jongere nichtjes en twee zussen. Ze lieten hun ouders achter.

Nujeen herinnert zich het moment dat ze door de UNHCR-fotograaf, Ivor Prickett, werd gefotografeerd. Het was nadat ze uit het gammele bootje werd gehesen op het Griekse eiland Lesbos. “Ik was vijf minuten in Europa en ik was al beroemd,” lacht ze. Haar gezicht was lange tijd te zien in nieuwsberichten over de hele wereld.

“Je word constant getest, want je wilt bewijzen dat je een goede ambassadeur bent van je land,” voegt Nujeen toe. “Mensen realiseren zich niet hoe hard we allemaal proberen om ons leven hier op te bouwen en dat we weer bij nul moeten beginnen. Ik zou ze zeggen: Probeer ons te leren kennen. Er is meer dat ons bindt dan iedereen denkt.’

Dat proces van opnieuw beginnen kan ontzettend frustrerend zijn. Nujeen had gehoopt dat haar ouders, die nog steeds in Turkije wonen, via gezinshereniging naar Duitsland konden komen. Maar de goedkeuring van haar asielaanvraag duurde zo lang dat ze nu te oud is om gezinshereniging aan te vragen. Ze kreeg een verblijfsstatus in december, pas een maand voor haar 18^de verjaardag.

Nu zij wettelijk volwassen is, komen de ouders van Nujeen niet meer in aanmerking voor gezinshereniging in Duitsland. Gezinshereniging is over het algemeen beperkt tot leden van het gezin, zoals echtgenoten, ouders en minderjarige kinderen.

“UNHCR roept staten op om te kijken naar de individuele omstandigheden van een vluchtelingenfamilie en flexibiliteit te tonen bij het overwegen van andere familieleden voor gezinshereniging. Zeker als die familieleden onderdeel zijn van het gezin en ze afhankelijk zijn van elkaar”, zegt UNHCR-vertegenwoordiger Katharina Lumpp in Berlijn.

“Ik ga proberen mensen te doen geloven in een betere toekomst.”

 

Het dagelijkse leven van Nujeen speelt zich af rond de flat die ze deelt met haar broer, twee zussen en vier jongere nichtjes. Elke dag brengt een bus haar naar een school voor kinderen met een beperking. Daar volgt ze fysiotherapie die haar helpt met haar spasticiteit. “Een beperking hebben definieert mij niet. Het zegt niet wat ik ben, wie ik ben of wat ik kan doen,” zegt ze. “Er zijn zoveel mensen die minder geluk hebben dan ik. Ik kan dan wel een mooie flat hebben en naar school gaan, toch lijden mensen nog steeds. Wat mij het meest beangstigd is het idee dat ik, mijn familie en mijn mensen gewoon een nummer zullen zijn op een vergeten bladzijde in de geschiedenis. Ik ga mijn best doen om dat te voorkomen.”

Nujeen hoopt natuurkunde te studeren aan de universiteit. “Ik houd van de ruimte, ik wil astronaut worden,” zegt ze. “Ik wil graag naar aliens zoeken. Het is het grootste onopgeloste mysterie. Ik wil het weten, zijn we alleen?”

“Ik geef de hoop nooit op. God heeft me niet gemaakt om ongelukkig te zijn. Ik wil geluk vinden in de kleine dingen die ik heb en anderen gelukkig zien, hoe erg en  uitzichtloos de situatie ook lijkt. Niets duurt voor altijd, zelfs oorlog. Ik ga proberen mensen te doen geloven een betere toekomst.”

Deel op Facebook Deel op Twitter