Eindelijk samen – Wahhab kreeg dankzij gezinshereniging een toekomst

“We ontvingen dreigbrieven thuis van IS en de buren waarschuwden mijn vader dat hij gezocht werd. Vanwege zijn werk en omdat IS de Jezidi’s als vijanden zien. Terwijl mijn vader op de vlucht was, zaten wij ondergedoken bij mijn oom. Ook wij liepen gevaar. Mijn vader kreeg asiel en ongeveer een jaar later mochten wij via gezinshereniging naar Nederland komen.”  Maar dat bleek een hachelijke onderneming.

Ambassade in Iran

“We moesten voor een DNA-test naar de Nederlandse ambassade, maar naar de hoofdstad Bagdad reizen was veel te gevaarlijk. Daarom zijn we vijf keer op en neer gereisd naar de Nederlandse ambassade in Iran. Hiervoor gebruikten we identiteitsbewijzen met ‘moslim’ er op, zo hoopten we onze veiligheid te garanderen. Dit was heel gevaarlijk en het was een moeilijke tijd. Gelukkig is het gelukt en konden we uiteindelijk via Teheran naar Nederland vliegen.”

Wahhabs oma en zijn twee tantes met hun man en kinderen zitten nog vast in Irak, in een erg onveilige situatie. “Ik zou heel graag willen dat we mijn oma uit Sinjar konden halen. Ze is ziek en drie van haar kinderen wonen hier. Maar dat gaat heel moeilijk.”

Marechaussee hield mijn moeders hand vast

“Toen we op Schiphol aankwamen, waren mijn moeder en broertjes gedesoriënteerd door de loopbanden en alle automatisering. Iemand van de marechaussee hield mijn moeders hand vast en heeft ons helpen zoeken tot we mijn vader hadden gevonden. Ze gaven ons meteen het gevoel dat we welkom waren. Dat zal ik nooit vergeten.”

Anderhalf jaar wachten

“Eenmaal in Nederland moesten we negen maanden in een asielzoekerscentrum wachten op een interview. We werden allemaal geïnterviewd, om te controleren of we echt familie waren van mijn vader. Ook werden er medische onderzoeken gedaan. Al die tijd konden we niet naar school en hadden we nauwelijks contact met Nederlandse mensen. Na anderhalf jaar kregen we een huis, ergens in april 2013.”

Het leven in Nederland

“Ik weet nog dat ik, toen ik net in Nederland was, naar de Aldi ging om boodschappen te doen. Bij de kassa werd me gevraagd of ik lege flessen had ingeleverd, maar ik begreep er niets van. Het was zaterdag, er stond een lange rij achter me en ik werd helemaal rood. Op dat moment besefte ik hoe belangrijk het is om de taal te beheersen.”

Universitaire studie

“Toen ben ik begonnen met aan mezelf te werken. Eerst thuis, via Google, en daarna heb ik me ingeschreven bij het Rijn IJssel college in Arnhem. Ik mocht daar maar naar school tot ik 18 was. Ik zei: ‘Ik wil iedere dag naar school, zolang het kan.’ In negen maanden haalde ik mijn B2 niveau Nederlands. Daarna heb ik mijn MAVO en HAVO afgerond, mijn propedeuse gehaald op het HBO en inmiddels studeer ik Politicologie en Rechten aan de Universiteit van Amsterdam. Ook ging ik veel werken, ik greep ieder baantje en vrijwilligerswerk aan.”

Aandacht voor het lot van de Jezidi’s

“Zo werkte ik ook een tijdje bij de Lidl. Toen ik achter de kassa zat, werd ik aangesproken door een vrouw. Ze zei dat ik een goede uitstraling en positieve blik had en vroeg of ik model wilde worden. Ik dacht: ‘Wahhab een model?!’ Ik moest zo hard lachen en alle klanten die erbij waren ook. Inmiddels heb ik soms opdrachten als model. Ook houd ik me veel bezig met marketing via bijvoorbeeld Google en Instagram. Ik gebruik mijn netwerk en bereik om aandacht te vragen voor het lot van de Jezidi’s.”

Wahhab heeft de stichting NL Helpt Yezidi’s opgericht, een organisatie die kleding en fietsen inzamelt. Ook is hij één van de initiatiefnemers van het Yezidi Legal Network, dat probeert Jezidi-slachtoffers bij te staan. Dit alles doet hij naast zijn studie, modellenwerk en social media.