“Ik heb de juiste keuze genomen om te vluchten”

“Ik was 16 toen ik vluchtte uit Kameroen. Ik ontmoette via voetbal een jongen, Gerome, en werd verliefd op hem. Hij was mijn eerste liefde. We konden elkaar goed vinden en begrijpen.

Onze relatie was ons geheim, alles moest stiekem. Toch ontdekten mensen dat wij een relatie hadden. Mensen werden boos, bedreigden ons, wilden ons vermoorden. Ze zeiden verschrikkelijke dingen als “We gaan je vermoorden, jij bent slecht, jij hoort niet bij onze cultuur, dit is van de blanke mensen, je bent pédé, homo.” Ik was heel erg bang. 

Mensen kwamen overal vandaan, ze waren allemaal boos. Vrienden en familie kwamen er allemaal achter dat ik homo ben. Ik probeerde Gerome te bereiken maar dat lukte niet. Gerome is gevlucht naar Gabon, hij heeft daar familie. Ik heb hem nooit meer gezien. Ik weet niet of hij nog leeft, of er iets is gebeurd met hem. Het heeft heel lang geduurd om hem te vergeten. Ik was maar een tiener. 

Ik was een jaar onderweg naar Europa vanaf Kameroen. In 2015 kwam ik aan in Italië en ben ik via Frankrijk naar Nederland gereisd. Ik ben nu 4 jaar in Nederland. 

Pride is heel belangrijk voor mij als homoseksueel. Deze dag is bedoeld om kracht, trots en aanmoediging te geven aan degenen die hun gevoelens nog niet durven te laten zien.

Hier word ik geaccepteerd zoals ik ben. In vergelijking met het land waar ik vandaan kom, heb ik de juiste keuze genomen om te vluchten. Afgelopen jaren heb ik deelgenomen aan de Pride in Amsterdam en ik zag de boten met bijvoorbeeld de politie, de burgemeester, en het publiek meedoen. Ik kon het niet geloven.

Deze ervaring met de Pride en dat mensen in Nederland je accepteren zoals je bent, heeft veel impact op mij gehad. Ik werd minder bang. Toen ik net in Nederland was aangekomen, had ik de angst vanuit mijn land meegenomen. Ik dacht dat ik hier ook niet geaccepteerd zou worden of niet veilig zou zijn.

Als vluchteling ben ik trots op wie ik nu geworden ben. Een trotse homoseksueel, die veel impact in de samenleving wil hebben. Het was niet makkelijk. Het geeft mij veel tijd moeite en energie gekost. Maar hard werken is de sleutel tot succes. Nu sta ik stevig in mijn schoenen.

Mijn leven in Nederland is deels afhankelijk van de IND. Maar zelfs met het weinige dat ik heb, maak ik er iets moois van. Vooral op school, sport, voetbal, met mijn vrienden en in mijn ontwikkeling. Ik ben bezig met mijn opleiding (tweede jaar verpleegkunde) en ik ben lid van de verpleegkundige studentenraad. Ik heb dat bewust gekozen om te zorgen dat iedereen erbij kan horen. Ik sta voor diversiteit, acceptatie van mensen van alle rassen, seksuele oriëntatie, religie, en vóór tolerantie. Het is heel belangrijk vooral in deze tijd dat er een goede sfeer en veiligheid is op school. Ik heb zelfs een artikel geschreven over bewustzijn. 

Mijn leven in Nederland is nog niet ideaal, want ik heb nog geen status. Ik constateer dat de IND mij niet goed beoordeeld heeft als gay. En dat komt omdat zij geen rekening houden met mijn cultuur.
Nu pas na vier jaar kan ik er open over zijn. Het is nooit te laat om te veranderen. Ik heb zelf veel geleerd.

In Nederland heb ik veel vrienden, dat is belangrijk voor mij. Ik ben blij dat ik kan studeren.

Toch voel ik me nog niet thuis en ook niet veilig. Zolang ik geen status heb, voel ik me buitengesloten. Ik kan elk moment terug gestuurd worden. Ik leef nog met angst en een gevoel van onveiligheid.”

> Lees meer verhalen van LHBTI-vluchtelingen