Verhalen

Zem (34) ontvluchtte Eritrea toen hij 28 was. Via Ethiopië, Libië en Italië kwam hij uiteindelijk aan in Nederland. Jaren later werd hij herenigd met zijn ouders en broertje.

Hij had geen andere keus dan direct Irak te verlaten. De vader van Wahhab Hassoo (25) werd bedreigd door IS en zijn leven en dat van zijn gezin waren in gevaar. Hij vluchtte via Turkije en Griekenland naar Nederland. Na ongeveer een jaar kon de rest van het Jezidi-gezin via gezinshereniging overkomen. Lees wat Wahhab inmiddels heeft bereikt voor zichzelf en andere Jezidi’s.

Door de gevechten in Tripoli werden Hanan en haar kinderen twee keer uit hun huis verdreven. Uiteindelijk vonden ze toevlucht in een onafgemaakt gebouw. Nu ontvangen ze financiële hulp van UNHCR.

De koude winterzon breekt door op een vroege morgen in Jordanië. Een moeder hangt de vochtige kleding van haar kinderen op aan een lijn die tussen twee caravans gespannen is. Ze weet dat het uren, misschien wel dagen, zal duren voordat de kleding droog is. Dan heeft ze nog geluk, want als het regent duurt het nog veel langer. Maar drogen op de kachel is geen optie, het kleine beetje brandstof wat er is heeft ze nodig om eten klaar te maken en haar dochters ’s nachts warm te houden.

De winnaar van de Nansen Refugee Award – een humanitaire prijs die jaarlijks wordt uitgereikt door UNHCR – is Mayerlín Vergara Pérez: al meer dan twintig jaar streeft zij ernaar om seksueel uitgebuite kinderen, waaronder veel vluchtelingen, te helpen hun leven weer op te bouwen.

Met een fluitje in haar hand staat Rozma Ghafouri aan de zijkant van het voetbalveld in Shiraz, Iran. Ze kijkt naar een groepje jonge Afghaanse meisjes die de bal overspelen. Eén van hen nadert het doel, brengt haar been in de juiste positie en schiet de bal genadeloos in het net. Haar team jubelt van blijdschap en Rozma fluit voor het einde van de wedstrijd.

Drie jaar na de massale ontheemding van 2017 hebben UNHCR en partners hun respons voor de Rohingya opgeschaald. Naast het bieden van levensreddende humanitaire hulp ondersteunen we ook Rohingya-vluchtelingen bij het vergroten van hun zelfredzaamheid. Zo verzorgt Sahera een gemeenschappelijke tuin in het vluchtelingenkamp Kutupalong in Cox’s Bazar, Bangladesh.

Ethleen moest Sierra Leone ontvluchten omdat ze lesbisch is. Ze heeft verschrikkelijke dingen meegemaakt in haar thuisland en tijdens haar reis. Inmiddels is ze in Ter Apel en voelt ze zich eindelijk veilig.

Saidul Karim gaat elke dag langs de tenten van de mensen in het grootste vluchtelingenkamp ter wereld, Kutupalong in Bangladesh. Hij is één van de 1400 opgeleide Rohingya vluchtelingen die tijdens de coronacrisis bijspringen als gezondheidswerker.

Abate moest Kameroen ontvluchten omdat hij homo is. Nu wacht hij in Nederland op de uitkomst van zijn asielaanvraag. “Hier word ik geaccepteerd zoals ik ben. In vergelijking met het land waar ik vandaan kom, heb ik de juiste keuze genomen om te vluchten. Afgelopen jaren heb ik deelgenomen aan de Pride in Amsterdam en ik zag boten met bijvoorbeeld de politie, de burgemeester, en het publiek meedoen. Ik kon het niet geloven.”