بی تابعیت بودن به معنای «به رسمیت شناختن نشدن به عنوان شهروند هیچ کشوری تحت لقای قانون آن کشور» است. در نتیجه، افراد بی تابعیت غالباً در جامعه نادیده گرفته می شوند؛ زیرا دسترسی آنها به آموزش، خدمات درمانی، فرصت های شغلی، اسباب مالی، مالکیت قانونی یا حتی ازدواج محدود است.
در 16 مهرماه 1398، مجلس شورای اسلامی ایران لایحه ای اصلاحی را تصویب کرد که به زنان ایرانی به همسرانی غیرایرانی اجازه می دهد تابعیت خود را به فرزندانشان منتقل کنند.
در این روز، ایران نخستین قدم برای پایان دادن به بی تابعیتی در کشور و سراسر جهان برداشت، به عنوان الگویی قابل پیروی، دولت جمهوری اسلامی ایران لایحه اصلاحی قانون ملیتی را تصویب کرد که به مادران ایرانی اجازه می دهد تابعیت خود را به فرزندان خود از همسران غیرایرانیشان منتقل کنند.
براساس تخمین دولت ایران در سال 2017، نزدیک به 50،000 کودک متولد شده از مادران ایرانی و پدران غیرایرانی بدون داشتن مدرک هویتی رسمی ایرانی بنام «شناسنامه» زندگی می کنند. اگرچه ایران عضو کنوانسیون بی‌تابعیتی نمی‌باشد، دولت ایران در راستای پیشگیری و کاهش بی‌تابعیتی در کشور قدم‌های محکمی برداشته است.
به دنبال تصویب لایحه تابعیت توسط مجلس شورای اسلامی ایران، زنان ایرانی که با مردان غیر ایرانی ازدواج کرده اند می توانند برای فرزندان زیر 18 سال خود تابعیت ایرانی درخواست کنند. اشخاص 18 سال به بالا نیز می توانند شخصا نسبت به دریافت تابعیت ایرانی اقدام نمایند.
این قانون مطمئناً زندگی هزاران کودک را بهبود خواهد بخشید، از جمله کودکانی با مادران ایرانی و پدرانی بدون مدرک هویتی و گامی بزرگ در جهت کاهش بی تابعیتی در ایران و سراسر جهان خواهد بود.
کنوانسیون 1961 در مورد کاهش بی تابعیتی
کنوانسیون 1961 سند راهنمای بین المللی است که برای جلوگیری از بی تابعیت قوانینی برای اعطای و عدم خلع شهروندی را تعیین می کند.
کنوانسیون 1954 مربوط به وضعیت افراد بی تابعیت
كنوانسيون 1954 مفهوم بی تابعیتی و اساس و چارچوب حقوقي بين المللي براي پرداختن به بي تابعیتي را تشریح می کند.