ผู้พิการ

หน่อ เกะ

“วันนั้นพวกเขาใช้ให้ฉันเดินทางไปส่งสารให้กับทหารอีกกลุ่ม ระหว่างทางฉันเหยียบกับระเบิด ฉันนอนจมกองเลือดด้วยความเจ็บปวดกว่าครึ่งวันในป่าเพื่อรอคนมาช่วย พอกลับมาถึงบ้านได้และฟื้นตัว พวกเขาก็ยังคงใช้แรงงานฉันอยู่ถึงแม้จะพิการ ฉันอดทนทำงานเพื่อรักษาชีวิตและเพื่อลูก แต่เหตุการณ์กลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนฉันตัดสินใจลี้ภัย ฉันไม่มีขาจึงใช้ก้นไถพื้นมาจนถึงค่ายผู้ลี้ภัย” หน่อ เกะ วัย 43 ปี ต้องเสียขาจากการเหยียบกับระเบิด"

มอง ลา หน่อย

“ผมตาบอดมาตั้งแต่อายุ 14 เนื่องจากป่วยเป็นหัดเยอรมันและไม่ได้รับการรักษา พ่อแม่ของผมก็เสียชีวิตตั้งแต่ผมยังเด็ก พ่อจมน้ำเสียชีวิต และแม่ไม่สบาย สำหรับคนตาบอดอย่างผม พอการสู้รบเกิดขึ้น เขาแทบมองไม่เห็นอนาคต เพราะชีวิตลำบากมาก จึงตัดสินใจหนีโดยใช้เวลาเดินเท้า 3 วัน 3 คืนผ่านป่าเมื่อมาถึงค่ายที่ประเทศไทย” มอง ลา หน่อยอาศัยอยู่ในค่ายมา 14 ปีแล้ว"

เติด เต่อ

“การสู้รบนั้นหนักมาก ผมเสียแขนขาจากกับระเบิด ภรรยาของผมยังมีความพิการทางจิตใจเนื่องจากความบอบช้ำจากสงคราม และลูกของผมเกิดมาก็มีความพิการทางสมอง ครอบครัวของเราต้องผจญกับความทุกข์ทรมาน” เติด เต่อวัย 46 ปีได้พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวโดยที่เขาไม่ได้เป็นผู้ก่อ ในปีพ.ศ. 2558 เติด เต่อเสียชีวิตจากอาการทางสมองที่ได้รับความกระทบกระเทือนในอดีต เขาจากไปโดยไม่สามารถทำตามความฝันที่จะได้กลับบ้าน

ยูท่า

“ภรรยาผมถูกยิงล้มไปต่อหน้า ขณะที่เรากำลังเก็บผลผลิตในสวน ผมไปจับตัวเธอ แต่เธอก็ไม่ตื่นอีกแล้ว” ยูท่า พ่อเลี้ยงเดี่ยวของ เลอ คี เซอ เด็กผู้ลี้ภัยที่พิการทางสมองวัย 8 ขวบกล่าว “หลังจากวันนั้นผมและก็ลูกของผมที่มีความพิการมาที่ค่ายเพราะไม่อย่างนั้นพวกเราอาจจะไม่ชีวิตอยู่อีกแล้วก็ได้ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะมีชีวิตอยู่เพื่อลูก” ยูท่า กล่าว

ซอ มิน

“พวกเขาเดินตามหมู่บ้านเพื่อดูว่ามีคนอยู่ไหม ถ้ามีจะจับไปเป็นแรงงานทาส และเอาผลผลิตที่เรามีไปใช้ ผมหลบเข้าไปป่าเพื่อไม่ให้โดนทำร้าย และกลับมาที่บ้านอีกครั้งเพื่อเอาข้าวเพื่อประทังชีวิตในป่า แต่พวกเขาฝังระเบิดไว้ที่ก่อนทางขึ้นบันไดเข้าบ้าน ผมเหยียบทันทีเมื่อเข้าบ้าน เพื่อนบ้านมาช่วยผมไว้ได้และต้องใช้มีดตัดขาของผมเพื่อรักษาชีวิตไว้ ผมทรมานมากจนสลบไป” ซอ มิน ผู้ลี้ภัยวัย 58 ปี พ่อของลูก 3 คน และเคยเป็นชาวนากล่าว หลังจากนั้นพวกเขาตัดสินใจลี้ภัยซึ่งใช้เวลาเดินเท้าถึง 14 วัน