Hulp leveren in Oost-Ghouta: een ooggetuigenverslag van collega Sajjid

Jij werkt al 2,5 jaar in Syrië en komt net terug uit Oost-Ghouta. Wat heb je daar gezien?

“Ik ben getuige geweest van een ramp. Alles is verwoest. Er liggen dode lichamen onder het puin van ingestorte gebouwen. De stank is afschuwelijk. Mensen wonen in overvolle schuilkelders. Hoe de mensen uit die kelders tevoorschijn komen, dat is moeilijk te beschrijven. Ze zijn zo bleek. Ze zitten onder de huiduitslag. De kinderen zijn te klein, te zwak voor hun leeftijd.”

“Er wordt aan een stuk door geschoten. Mensen leven constant in angst. Ze vertelden me dat ze voortdurend bang zijn voor bombardementen en dat ze honger vrezen. Ze zien hun kinderen lijden. Maar ze zijn het meest bang voor wat er nog moet komen.”

Je hebt mensen gesproken die het liefst weg zouden gaan. Wat houdt hen tegen?

“Ze kunnen niet veilig wegkomen. Bovendien weten mensen niet wat hen buiten te wachten staat, in het gebied dat door de overheid wordt gecontroleerd. Mensen vertelden me: “We proberen te overleven hier. Het laatste wat we willen, is de dood vinden aan de andere kant.”

“Ik heb nog nooit zoveel angst gezien. Ik kan bijna niet beschrijven wat het is, die eindeloze angst die je ziet in hun ogen.”

Je bent door de stad gelopen en hebt afschuwelijke dingen gezien. Bij een van de gebouwen waar je stopte, kwam een man naar buiten. Wat gebeurde er?

“Ik liep samen met een dokter vlakbij een kliniek van het Syrisch-Arabische Rode Kruis. Het rook er sterk en de dokter suggereerde dat we niet verder moesten lopen. We stonden voor een appartementsgebouw van vijf verdiepingen dat ingestort was. Hij vertelde me dat er drie lichamen onder het puin lagen.

Toen hoorden we een stem achter ons. De man die achter ons stond, vertelde ons dat er geen drie, maar vier lichamen onder het puin lagen. Namenlijk zijn vrouw, zijn dochter, zijn schoonzoon en zijn broer. De man had nog steeds hoop dat de lichamen van zijn dierbaren geborgen konden worden, en dat hij afscheid zou kunnen nemen. Iedere familie, elke vader en moeder die ik sprak heeft een dergelijk, afschuwelijk verhaal te vertellen. Het is zo verdrietig.”

Er zitten vooral vrouwen en kinderen vast in het gebied?

“Het is verbazingwekkend dat er vooral vrouwen en kinderen leven in de buurt waar ik was. Vrouwen in alle leeftijden leiden hun gezinnen door deze levensgevaarlijke situatie. Het zijn de moeders, de oma’s en de zussen die de leiding nemen.”

Je nam deel aan het humanitaire konvooi dat hulpgoederen afleverde. Maar niet alle hulpgoederen konden worden uitgeladen?

“Nee, dat klopt. De gevechten bleven voortduren en er vielen bommen op 600 meter van ons konvooi. Uiteindelijk werd de situatie zo gevaarlijk dat we moesten evacueren, omdat een heel team van vrijwilligers hun leven riskeerde. Toen we terugkwamen, telden we tien volle vrachtwagens die we niet hebben kunnen uitladen, en vier vrachtwagens die we gedeeltelijk hebben kunnen uitladen.

Het was afschuwelijk en frustrerend. We zagen zoveel mensen met honger, en we konden hen niet helpen.”

“We moeten ervoor zorgen dat het geweld stopt. Alle strijdende partijen in Ghouta moeten ons een veilige doorgang verschaffen. Zodat we veilig hulp kunnen bieden aan al die mensen die dat keihard nodig hebben. We zijn vastbesloten dat we teruggaan.”

Nadat we Sajjid spraken, is er op 9 maart 2018 opnieuw een konvooi Oost-Ghouta binnen gereden. We hebben alle hulpgoederen kunnen leveren die 5 maart niet geleverd konden worden.