Een multiculturele voetbalclub nabij het centrum van Gent, verwelkomt iedereen, ook vluchtelingen en asielzoekers. Kinderen en jongeren van vijftig verschillende nationaliteiten spelen er samen voetbal. Diversiteit is volgens hen gewoon een realiteit van onze hedendaagse samenleving en dus wordt elke speler met open armen ontvangen. Vluchtelingen en asielzoekers krijgen een kans om zich te ontspannen en te sporten. Zo helpt de universele taal van voetbal en sport hen ook om zich te integreren in België. 

“Ik speel voetbal omdat ik een sportieve jongen ben”, vertelt Osman uit Somalië. De 17-jarige jongen woont met zijn grote familie -zijn ouders, vier zussen en twee broers- in Gent. “Als ik vrije tijd heb, wil ik altijd voetbal spelen. In Somalië hadden we op vrijdag vrij en speelde ik altijd voetbal met mijn vrienden.” Osman is al een jaar en acht maanden in België en speelt sinds oktober bij de club.

Bezorgd en angstig                                                         “Ik speel voetbal omdat ik dan gelukkiger ben en me weer beter voel”, zegt Zakariye,19, in het Engels. Ook hij komt uit Somalië en is nog maar vier maanden geleden aangekomen. Hij woont op het vluchtelingenponton Reno, dat in maart helaas zijn deuren sluit. Zakariye moet verhuizen naar Sint-Truiden en dat maakt hem bezorgd en angstig. Voetballen helpt dan om je ontspannen en je zorgen even te vergeten, legt hij uit. Toch was de stap om zich in te schrijven bij een voetbalclub niet zo gemakkelijk voor deze jongens. Niet alleen een andere taal of cultuur, maar ook als tiener in een groep met onbekende gezichten terecht komen, zijn drempels die overwonnen moeten worden. 

Osman, met zijn vrienden bij de U17 ploeg

“I see how they do”                                                             Osman vertelt hoe hij hier terecht kwam. Dat gebeurde via zijn vrienden uit de OKAN* klas, die hem vertelden dat ze een voetbalclub hadden gevonden waar ze zich welkom voelden, waar ze zich konden amuseren en doen wat ze graag doen, voetballen. Zo kreeg Osman ook zin om weer voetbal te spelen. Het probleem was dat hij ouder is dan de meeste jongens die hij leerde kende in de OKAN klas en dus niet bij hen in ploeg kon spelen. In het begin kende hij niemand in de ploeg en het was ook niet gemakkelijk om alles te begrijpen wat de coach zei. Zakariye zette de stap naar een voetbalploeg vol onbekende gezichten helemaal zelf. Hij vertelt dat hij vooral naar de andere spelers kijkt: “I see how they do”, zegt hij hem met een glimlach. 

Bovendien is Zakariye niet de enige asielzoeker in zijn ploeg. De 19-jarige Idrissa, is afkomstig uit Guinee Conakry en woont net als hij in een opvangcentrum in Gent. In de voormiddag gaat hij naar de Nederlandse les. In de namiddag heeft hij voorlopig niets te doen en kijkt hij dus alvast uit naar de volgende voetbaltraining want het wachten op een beslissing in zijn asielaanvraag duurt lang.

Osman leerde snel Nederlands en zit intussen in het derde middelbaar voeding en verzorging. Hij heeft vooral vriendinnen in zijn klas omdat er maar twee jongens zijn. In zijn voetbalploeg heeft hij nu ook veel jongens leren kennen die echte vrienden zijn geworden. Osman is gelukkig en gaat graag naar school. Hij spreekt vol lof over zijn leerkracht, die hem zo goed helpt Nederlands te leren en waardoor hij nu ook de coach goed begrijpt. Voor Zakariye, die er van droomt om bij Chelsea te spelen en een goede voetballer te worden, is het voorlopig nog wat behelpen. Nederlands, Engels, gebarentaal, daarmee doet hij het nu voorlopig en dat lukt, vertelt hij,                                         omdat hij al enkele Belgische vrienden heeft gemaakt in de ploeg.

“Ik wil worden als Lionel Messi, maar ik moet het zelf doen”                                                           Adel uit Syrië is ondertussen een bekend gezicht geworden in de club en ook wel een beetje een voorbeeld voor andere nieuwkomers. Hij speelt nu al zijn tweede seizoen mee. Adel is twintig en kwam ruim een jaar en half geleden naar België met zijn jongere broer, gelukkig zijn zijn ouders intussen ook naar België kunnen komen via gezinshereniging. Tot zijn 16de kon hij ook in Syrië voetbal spelen en hij was ontzettend fier dat hij op zijn jonge leeftijd al mee mocht spelen met de eerste ploeg van zijn stad. Zijn eerste voetbaltraining in België maakte hem toch wat opgewonden, vertelt hij, omdat hij door de oorlog al drie jaar niet meer had gespeeld. Dankzij het voetbal heeft Adel nu ook Belgische vrienden en al lachend legt hij uit dat hij nu eindelijk begrijpt hij hoe Belgen communiceren en hoe ze met elkaar omgaan. Adel is een doorzetter, niet alleen in het voetbal. Zelf verder trainen en verder werken is zijn levensmotto. “Ik wil worden als Lionel Messi, maar ik moet het zelf doen”, zegt hij zelfzeker. Adel volgt een voorbereidingsprogramma voor de universiteit en wil volgend jaar economie studeren. “Mijn grootste droom is afstuderen en dat de oorlog in mijn land stopt.”      

*Onthaalonderwijs voor anderstalige nieuwkomers (OKAN) wordt ingericht voor jongeren van niet-Belgische nationaliteit die nieuw binnen komen in ons land en het Nederlands onvoldoende beheersen. Via het onthaalonderwijs probeert men deze leerlingen zo snel mogelijk Nederlands aan te leren.

© Sarah Dewinter en Coralie Verhoeven

« terug