ประวัติเรื่องผู้ลี้ภัยในประเทศไทย
ผู้ลี้ภัยชาวเวียดนามเดินทางถึงกรุงเทพก่อนไปตั้งถิ่นฐานในประเทศที่สามในปีพ.ศ. 2525
วิกฤติอินโดจีน เด็กผู้ลี้ภัยจากประเทศกัมพูชาทุกข์ทรมาณจากภาวะทุพโภชนาการ ปีพ.ศ. 2522
ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2527 เกิดปัญหาความขัดแย้งในประเทศพม่า ทำให้มีผู้ลี้ภัยซึ่งเป็นกลุ่มชาติพันธ์ กะเหรี่ยง และ กะเหรี่ยงแดงหนีเข้ามายังประเทศไทยอย่างต่อเนื่องเป็นเวลากว่า 27 ปี เด็กหลายคนเกิด เติบโตในค่าย และมีโอกาสเพียงน้อยนิดที่จะสัมผัสกับโลกภายนอก ในภาพ เด็กผู้ลี้ภัยจากค่ายถ้ำหิน จ.ราชบุรี ในปีพ.ศ. 2540
ประเทศไทยเคยให้ที่พักพิงแก่ผู้ลี้ภัยจากกัมพูชา ลาว และเวียดนามในปีพ.ศ. 2518 จำนวนกว่า 1.3 ล้านคน ยูเอ็นเอชซีอาร์เริ่มดำเนินการตามคำเชิญของรัฐบาลไทยให้ความคุ้มครอง ตั้งถิ่นฐานใหม่ในประเทศที่สาม และช่วยเหลือให้ผู้ลี้ภัยเดินทางกลับประเทศโดยความสมัครใจในปีพ.ศ. 2535-36 เมื่อสถานการณ์คืนสู่ความ ปกติ และปลอดภัย
ภาพการใช้ชีวิตในค่ายผู้ลี้ภัยในไทยในปีพ.ศ. 2540
เด็กชาวกัมพูชาอาศัยในค่ายในอ.อรัญประเทศร่รวมกับผู้ลี้ภัยอีกหลายแสนคนที่หนีภัยเข้ามาในประเทศ ไทยจากความอดอยาก และความกลัวจากทหารฝ่ายเขมรแดง