ภาพเล่าเรื่องใน 60 ปี
ภารกิจแรกของ UNHCR คือช่วยเหลือผู้ลี้ภัยกว่า 1 ล้านคนที่ส่วนใหญ่เป็นชาวยุโรปที่ได้รับผลกระทบจากสงครามโลกในปี 2494
องค์กรผู้ลี้ภัยนานาชาติ (ก่อน UNHCR) ต้องช่วยเหลือผู้ลี้ภัยกว่า 1 ล้านคนในวิกฤตการขณะนั้น
เมื่อเกิดสถานการณ์ความไม่สงบในฮังการี ปี 2499 UNHCR ต้องเผชิญหน้ากับวิกฤตเป็นครั้งแรกในการช่วยเหลือผู้คนที่หลั่งไหลมาอย่างรวดเร็วกว่า 200,000 คน
ในปลายปี 2493 ผู้คนจำนวนมากในแอฟริกาต้องลี้ภัยเนื่องจากความรุนแรงที่เกิดขึ้นในประเทศแอลจีเรีย ระหว่างการประกาศอิสระภาพจากฝรั่งเศส
ในปี 2503 เกิดความขัดแย้งในแอฟกริส่งผลให้ผู้คนต้องหนีจำนวนมาก
รัฐอิสระในแอฟริกาต้องรองรับผู้ลี้ภัยจำนวนมหาศาล
ใบปี 2514 ชาวเบงกอลกว่า 10 ล้านคนอพยบไปยังอินเดีย เหตุการณ์นี้คือประวัติศาสตร์การย้ายถิ่นที่ใหญ่ที่สุดในศตวรรษที่ 20
ในปี 2517 คนกว่า 400,000 คนต้องไร้ที่อยู่อาศัยเนื่องจากการปะทะกันระหว่างชุมชนกรีกและตุรกี ในเมืองไซปรัส
ชาวเวียดนามกว่า 3 ล้านคนอพยบจากไซงอนไปยังเวียดนามทางเหนือในปี 2518
ในปลายปี 2513 ประเทศเทศไทยกลายเป็นที่พักพิงชั่วคราวของผู้ลี้ภัยจากกัมพูชา ลาวและเวียดนาม เด็กๆชาวกัมพูชาในภาพนี้คือหนึ่งในหลายแสนคนที่ลี้ภัยมาจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุุุ์
การปราบปรามในอเมิรกากลาง ปี 2523 ทำให้คนกว่า 300,000 คนต้องลี้ภัยและพลัดถิ่น
ชนพื้มเมืองมิซกิโตในอเมริกากลางจากนิคารากัวกำลงรอรับอาหารในค่ายฮอนดูรัน ปี 2523
ในปี 2522 ชาวอัฟกันมากกว่า 6 ล้านคน หลั่งไหลเข้ามาในหมู่บ้านผู้ลี้ภัยกาซี
ความแห้งแล้งและสงครามทำให้ชาวเอธิโอเปียจำนวนมากไหลทะลักเข้ามาในซูดานในช่วงปี 2523 คนจำนวนมากเสียชีวิต
ชาวโมแซมบิกันเกือบ 1.5 ล้านคนหนีสงครามกลางเมืองไปยังประเทศเพื่อนบ้านในปี 2523
หลังจากที่ต้องลี้ภัยมากนาน 15 ปี ชาวนามิเบียกว่า 41,000 คน ได้กลับบ้านเกิดของพวกเขาในปี 2532
สงครามอ่าวในต้นปี 2533 ทำให้ชาวอิรักเชื้อสายเคิร์ดเกือบ 1.5 ล้านคนต้องลี้ภัย
ปลายปี 2534ชาวโซมาเลียเกือบ 750,000 คนต้องอาศัยในที่พักพิงชั่วคราวที่เอธิโอเปีย ทรัพยากรไม้และฟืนนั้นกลายเป็นปัญหาใหญ่
ชาวโรฮิงยาประมาณ 250,000 คนหนีมากจากพม่ามาที่บังคลาเทศในต้นปี 2534 in early 1991 จากนั้นหลายคนก็ได้กลับบ้านโดยมี UNHCR ติดตามให้ความดูแลคุ้มครอง
หลังจากหลายปีแห่งการลี้ภัย ชาวกัมพูชากว่าแสนคนได้กลับไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านในปี 2536 ทั้งนี้การดำเนินการส่งตัวผู้ลี้ภัยกับกลับนั้นกินเวลากว่า 13 เดือน
ผู้ลี้ภัยจากภูฐานอาศัยอยู่ในค่าย 7 ค่ายในเนปาลตะวันออก ภาพนี้ถูกถ่ายในปี 2535 ทว่าโครงการการตั้งถิ่นฐานในประเทศที่ 3 นั้นเริ่มต้นในปี 2550 ทำให้ผู้ลี้ภัยกว่า 40,000 คนได้ไปใช้ชีวิตใหม่ในปี 2553
ในปี 2533 เกิดสงครามในแอฟริกาตะวันตก ชาวไลบีเรียกว่า 800,000 คนต้องลี้ภัย ทิ้งบ้านเกิดที่ตนรักไว้เบื้องหลัง
สงครามบอลข่านในปี 2533 ทำให้คนกว่า 3 ล้านคนต้องไร้ที่อยู่อาศัย
การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในรวันดา ปี 2537 ทำให้ผู้คนจำนวนมากลี้ภัยหลั่งไหลไปยังประเทศเพื่อนบ้านอย่างคองโกและแทนซาเนีย
วิกฤตกาลในบริเวณทะเลสาบทวีปแอฟริกันทำให้บุรุนดีต้องรองรับผู้ลี้ภัยชาวรวันดากว่า 270,000 คน
คนกว่า 20,000 คนถูกสังหารและกว่าครึ่งล้านต้องกลายเป็นผู้พลัดถิ่น อีก 60,000 คนหนีไปอัฟกานิสถาน
หลังจากการล่มสลายของสหภาพโซเวียตในปี 2534 วิกฤตการความขัดแย้งได้เกิดขึ้นในหลายพื้นที่ๆเคยเป็นส่วนหนึ่งของสหภาพ
คนกว่า 1 ล้านคนต้องลี้ภัย ในระหว่างที่นาโตทำการโจมตีเซิร์บทางอากาศในปี 2534
ผู้ลี้ภัยทยอยเดินกลับโคโซโว กลับไปยังบ้านเกิดที่เหลือแต่ซากซากปรักหักพัง
ชาวติมอร์ตะวันออกจำนวนมากลี้ภัยในช่วงเวลาสุดท้ายของศตวรรษที่ 20
ในปี 2545 ชาวอัฟกันพากันเตรียมตัวกลับบ้านใกล้กับเมืองเปชวาร์ทางตอนเหนือของปากีสถาน
ผู้ลี้ภัยชาวซูดานในเขตดาร์ฟูร์ ประเทศแชดในปี 2547
ผู้ลี้ภัยชาวโซมาเลียที่ค่ายฮากาเดรา เขตดาดาบ ทางตอนตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศเคนยา ค่ายดาดับเป็นหนึ่งในค่ายที่แอร์อัดที่สุด