Hervestiging
Hervestiging is voor vluchtelingen die onmogelijk naar hun thuisland kunnen terugkeren
Sommige vluchtelingen kunnen of willen niet naar hun thuisland terugkeren omdat er nog steeds conflicten en vervolgingen zijn. Veel vluchtelingen leven bovendien in gevaarlijke omstandigheden of hebben specifieke behoeften waarin het opvangland niet kan voorzien. In die gevallen helpt UNHCR vluchtelingen om zich te hervestigen in een derde land. Dat is voor hen de enige duurzame, veilige en haalbare oplossing. Van de 10,5 miljoen vluchtelingen die UNHCR wereldwijd onder zijn hoede heeft, krijgt minder dan één procent de mogelijkheid zich te hervestigen.
Momenteel nemen 5 overheden jaarlijks meer dan 95 procent van alle hervestigers op in hun land. Het gaat om de landen Australië, Canada, Noorwegen, de Verenigde Staten en Zweden. UNHCR is altijd opzoek naar meer landen die bereid zijn om vluchtelingen te hervestigen.
Een hervestigingsland biedt juridische en fysieke bescherming aan vluchtelingen. Het land verleent hen toegang tot dezelfde burgerlijke, politieke, economische, sociale en culturele rechten als zijn eigen staatsburgers. Deze bescherming kan uiteindelijk leiden tot naturalisatie van de vluchtelingen. Ze krijgen dan de nationaliteit van hun nieuwe thuisland.
In 2012 gaf UNHCR de namen op van meer dan 74.800 vluchtelingen die in aanmerking konden komen voor een mogelijke plek in een van de hervestigingslanden. In totaal zijn 88.600 vluchtelingen, met of zonder hulp van UNHCR, hergevestigd. Dit is 18% minder dan in 2011. De meeste vluchtelingen die in aanmerking komen voor een hervestiging, zijn afkomstig uit Nepal (16.700), Maleisie (10.500), Thailand (7.300), Turkije (5,900) Syrie (3.500).
Hervestiging is een levensveranderende ervaring. Vaak hervestigen vluchtelingen zich in een land met een compleet andere samenleving, taal en cultuur dan ze gewend zijn - alles is nieuw voor hen. Een goede begeleiding en ondersteuning bij de integratie zijn daarom voor zowel de hervestiger als het opvangland belangrijk. Overheden en NGO’s bieden allerlei diensten aan om de integratie soepeler te laten verlopen. Bijvoorbeeld door culturele oriëntatiecursussen, taallessen, een beroepsopleiding en diverse programma’s die de toegang tot onderwijs en de arbeidsmarkt moeten bevorderen.
