Jadira, 15 lat: “Pierwszy raz założyłam rolki w Kolumbii. Miałam siedem lat, rolki były prezentem od mojej siostry. Miałam tremę, czułam się jakbym była pierwszy dzień w szkole pełnej nieznanych mi uczniów. Ale nie poddawałam się. Na początku jeździłam po mieszkaniu, łapiąc za wszystko, żeby się nie przewrócić. Któregoś dnia siostra zabrała mnie na ulicę, żebym tam mogła pojeździć. Potem każdej niedzieli jeździliśmy na tor dla rolkarzy. I tak w końcu pokochałam ten sport.

Rodzice kupili mi ochraniacze, ale nie miałam kasku, więc jeździłam w kasku motocyklowym. Wszyscy pytali, co ja w nim robię, ale dla mnie najwazniejsze było nauczyć się jeździć. Zdarzały mi się upadki, ale każdy musi je zaliczyć, żeby być rolkarzem. Upadek boli, ma się po nim siniaki, ale trzeba wstać i jechać dalej. Ból motywowal mnie do dalszej nauki. Za każdym razem gdy słyszę doping mamy albo przyjaciół, czuję potężny przypływ energii.”

Yadira practices at a roller rink. She loves relay race training because it helps her to feel the adrenaline and team spirit.(c) UNHCR/B. A. Armada Figueira/2015

Yadira (middle) and her biggest supporters: Her mother Marisa, and her father Eduardo. (c) UNHCR/B. A. Armada Figueira/2015

Jadira wraz z rodzina uciekły z Kolumbii, gdy działające tam bojówki zagroziły jej braciom przymusowym wcieleniem w swoje szeregi, a matce kazali szyć mundury. Nie mówiąc nikomu, zostawili wszystko, co mieli i uciekli do Wenezueli.

Po miesiącu na wygnaniu Jadira zakochała się w rolkarstwie torowym. Brała już udział w wielu zawodach drużynowych. Najbardziej lubi sztafete, bo dopiero ona wyzwala w niej prawdziwą adrenalinę i ducha walki zespołowej. Jej matka Maria i brat są jej najwierniejszymi kibicami. Za niewielkie pieniądze, które zaoszczedzili, kupili Jadirze podstawowe wyposażenie. Jej pierwsze profesjonalne rolki skonstruował ojciec. Składaly się z części pozyskanych z kilku używanych rolek. “Marzę o tym, by wziąć udział w międzynarodowej imprezie, bo byłaby to forma podziękowania moim bliskim za wsparcie, które mi dali”, mówi Jadira.

Uchodźcy. Zwykli ludzie w niezwykłych czasach. Podziel się ich historiami.