Majid, 31 vjeç: “Kjo ishte ëndrra e jonë numër një. Ne donim që Rose dhe Baban, fëmijët tanë, të kenë këtu një arsimim të mirë. Ata do të shkojnë në një shkollë të mirë, dhe do të kenë një jetë më të mirë se ajo që kemi pasur ne. Dhe, po, ndjehemi të sigurtë. Është një ndjenjë e tmerrshme, kur ju dilni jashtë në vendin tim, në Irak. Asnjëherë nuk mund ta dish se kur mund të ketë një makinë bombë.

“Në momentin kur kemi mësuar se ne do të nisemi për në Amerikë, ishte si një dritë. Ajo është si një shpresë, ajo është si një jetë të re. Pak njerëz e kanë këtë mundësi. Ju nuk mund ta imagjinoni këtë moment, ju shkoni në Shtetet e Bashkuara dhe jetoni atje. Është e vështirë, por ju duhet të qëndroni pozitiv dhe të përqëndroheni në qëllimet tuaja. Kjo merr kohë, por në fund ju do t’ia dilni.”

Majid dhe Shadan duke më treguar fotografitë e tyre familjare, disa nga pak gjëra që kanë marrë me vete nga Iraku

Majid i ndihmon vajzës së tij Rose në detyrat e matematikës. Rose është në klasën e parë në një shkollë publike në Çikago

Majid në vendin e tij të punës

Majid me fëmijët e tij gjatë kohës së lirë

Majid në një të diel me familjen e tij në plazh

Majid dhe gruaja e tij, Shadan, së bashku me fëmijët e tyre, Rose (7) dhe Baban (4), erdhi në Çikago, Illinois, në janar të vitit 2015. Fillimisht nga Kirkukut, një qytet i ndryshëm në veri të Irakut, ata janë mirënjohës për mundësinë që jetojnë në Shtetet e Bashkuara, ku ata kanë gjetur siguri për herë të parë në shumë vite.

Jeta në Irak nuk ishte e lehtë. “Ata nuk ju lejojnë t’u vëni emra kurdë fëmijëve tuaj”, thotë Majid. “Madje, edhe shtëpinë, nuk ju lejojnë që ta keni në emrin tuaj. Ju duhet të ndryshoni shtetësinë. Por, shumë njerëzve nuk iu pëlqen kjo ide. Është shumë e vështirë për ta ndryshuar, edhe në qoftë se ajo është vetëm një copë letër. Është Perëndia që më krijoi kurd. Pra, pse duhet të ndryshoj kombësinë time?”

Majid ka punuar në Irak për një organizatë jo-qeveritare (OJQ) amerikane, ku ai ndihmoi njerëzit.

“Kam punuar me refugjatët. Për shkak të luftës në qytetet e tjera, ata po lëviznin drejt qytetit tim. Ne ndihmuam ata. Po ashtu, kam ndihmuar viktimat tragjike të makinave bombë dhe ata që humbën pronat e tyre për shkak të dhunës. Ne shkuam atje, ne rindërtuam dyqanet e tyre dhe u dhamë grante.”

Por, pasiqë rreziku për të jetuar në Kirkuk u bë më i madh dhe shumë nga shokët e tij ishin vrarë nga makinat bombë, Majid e kuptoi se familja e tij nuk mund të jetonte më tutje sigurtë në Irak.

Majid dhe Shadan ëndërruan sigurinë dhe arsimim të mirë për fëmijët e tyre. “Kjo ishte ëndrra e jonë numër një,” thotë ai nga qyteti i tij adoptues, Çikago. “Këtu ka një arsim të mirë për fëmijët e mi, ata do të vijojnë një shkollë të mirë, do të kenë jetë më të mirë nga ajo çfarë kemi pasur ne. Këtu ndjehemi të sigurtë. Është ndjenjë e tmerrshme kur dilni jashtë në vendin tim, në Irak. Asnjëherë nuk mund ta dini se kur mund të ketë një makinë bombë.”

Mori katër vjet derisa Majid dhe familja e tij kaluan në të gjithë hapat e sistemimit. Ata bënë dy herë udhëtimin e rrezikshëm për në Bagdad për intervistë në ambasadën e Shteteve të Bashkuara. Shumë nga rrugët nëpër të cilat udhëtuan ishin të kontrolluara nga grupe të armatosura. Kur më në fund morën vesh se kërkesa e tyre për sistemim ishte pranuar, Majid tha, “ai moment ishte si ndriçim drite.”

“Është sikur shpresë, është sikur jetë e re. Pak njerëz kanë një mundësi të këtillë. Ju nuk mund ta imagjinoni këtë moment, shkoni në Shtetet e Bashkuara dhe jetoni atje.”

Majid ishte i vendosur të gjejë punë sapo arritën në SHBA. Ai kërkoi ndihmë nga një agjenci për sistemim të refugjatëve në komunitetin e tij të ri. “Shkova atje dhe u thashë, ‘Ju lutem më gjeni punë, jam i sëmurë duke ndejtur në shtëpi.” Pas dy muaj, Majid gjeti punë në Federal Mogul, një kompani e pjesëve të makinave, dhe ka punuar që atëherë në ndërrimin e dytë. Ai është i lumtur se mund të japë përsëri për familjen e tij.

Majid dhe familja e tij po mundohen të kenë një jetë më të mirë përmes arsimit, me shpresa për një të ardhme edhe më të ndritshme. Që të dytë, Rose dhe Baban kanë dëshirë të shkojnë në shkollë dhe po përparojnë në anglishte dhe po zënë shokë të rinj. Shadan vijon çdo ditë kursin në gjuhë angleze dhe po punon që të bëhet mësuese historie. Majid po planifikon të mësojë për menaxhim të OJQ-së dhe të vë në praktikë atë që ka mësuar nga puna e tij në terren, në Kirkuk. Ambientet e reja sjellin sfida të reja, por Majid i jep kurajo familjes së tij dhe refugjatëve të tjerë që të jenë ngulmues. “Është e vështirë, por qëndro me pozitivitet dhe fokusohu në qëllimin tënd,” thotë ai. “Merr kohë, por mund t’ia arrini.”

Majid dhe familja e tij tani mund të jetojnë të sigurtë dhe të ndjehen krenar për identitetin e tyre kurd. “Kur të keni kontakt me një nacionalitet tjetër, me një njeri tjetër, njerëz të tjerë të ndryshëm, ju ndjeni se të gjithë janë të barabartë. Ata nuk ju shikojnë ju sipas prejardhjes suaj, religjionit, apo lëkurës, apo gjërave tuaja. Secili merret me ju në mënyrë shumë të zakonshme, sikur me një njeri.”

Tregoni solidaritetin tuaj me refugjatët sikur Majid duke nënshkruar sot peticionin #WithRefugees 

A ju pëlqeu rrëfimi i Majid? Ndajeni me miqtë tuaj!